ไม่มีใครรู้จักตัวเอง เท่ากับตัวเองหรอก :)
เมื่อวันศุกร์ที่ผ่านมาได้ตัดสินใจทำในสิ่งที่คิดทบทวนมานานและคิดว่าตัดสินใจถูกแล้ว นั่นก็คือการลาออก หลายๆคนได้ให้คำแนะนำที่ต่างกัน อยากให้ทำครบปี อยากให้หางานก่อนแล้วค่อยออก ให้ทำไปก่อนแล้วเรียนวันอาทิตย์.........
แต่เมื่อสิ่งที่เรากำลังทำอยู่มันทรมานทั้งกายและใจ บั่นทอนความสุขลงไปทุกวันๆ ไม่มีความสุขน้อย ตื่นขึ้นมาด้วยความคิดที่ว่าเรากำลังทำอะไรอยู่ ไม่ได้ทำในสิ่งที่อยากทำ ส่วนตัวรู้สึกว่าเราจะทนต่อไปทำไม เอาเวลาที่เราทนอยู่กับสิ่งที่ไม่ได้รัก ไปทำในสิ่งที่เราอยากทำไม่ดีกว่าหรอ เวลาก็ผ่านไปทุกวันๆ ไม่รู้ว่าพรุ่งนี้จะอยู่หรือตาย ขอรีบทำในสิ่งที่รักก่อน อยากรวยก่อนที่แม่จะแก่ไปกว่านี้ ไม่อยากใช้เงินตอนแก่ ไม่อยากมาบอกตัวเองทีหลังว่า ทำไมเราไม่ทำอย่างโน่นทำไมเราไม่ทำอย่างนี้ คนเรามีความฝันความทะเยอทะยานไม่ผิดหรอก ดีด้วยซ้ำไปเพราะมันจะเป็นแรงผลักดันให้เรากล้าที่จะลองสิ่งใหม่ๆ ฝันไปเถอะฝันในสิ่งที่คนอื่นคิดว่ามันเป็นไปไม่ได้ แต่ถ้าเราทำได้เมื่อไหร่ คิดดูซิว่ามันจะสะใจแค่ไหน :)
