สิ่งที่ทำให้ฉันมีความสุขและรู้สึกว่าชีวิตช่วงนี้ไม่น่าเบื่อก็คือการซ้อมดนตรีกับเพื่อนมัธยมปลายที่บางคนเราไม่เคยได้รู้จักกันเลย พริกป่นคือนักกีฬาบาวเกตบอลที่ทั้งสูง เท่ หน้าตาดี เล่นดนตรีเป็น ความรู้สึกแรกที่ได้เจอหน้าและแถมต้องไปซ้อมที่บ้านอีกต่างหาก ทั้งเกร็ง ทั้งตื่นเต้น แต่ยิ่งซ้อมเข้าหลายครั้งมันยิ่งสนิทและเริ่มเข้าใจครอบครัวนี้มากยิ่งขึ้น ครอบครัวของพริกป่นเป็นครอบครัวเปิดที่จะพาเพื่อนพาแฟนมาอยู่ที่บ้านก็ได้โดยพ่อแม่ก็สนันสนุนเต็มที่ ซึ่งมันเป็นข้อดีเลยล่ะเพราะมันจะทำให้ลูกอยากกลับบ้านและบ้านก็จะไม่เหงา
ซ้อมไปเรื่อยๆเราเริ่มเข้าขากันมากขึ้น ความสนุกเริ่มมีมากขึ้น เริ่มสมาชิกเพิ่มขึ้นเรื่อยๆ ไม่ว่าจะเป็นมิ้น เว่อร์ ฤกษ์ เหมือนเป็นการรวมตัวหนุ่มฮอตสมัยมอปลาย ยิ่งอยู่กับพวกนี้ยิ่งนึกถึงพี่ๆที่มหาลัยจริงๆ
วันเล่นจริง เรากับพริกป่นก็ช่วยเหลือเต็มที่พริกป่นเป็นผู้นำที่ดีและที่สำคัญยังตลกมากๆอีกด้วยเรียกได้ว่าขำตลอดงาน
แอบมองตลอดเลยนิ่งมองยิ่งเหมือนคนที่เรารู้จัก ยิ่งหลงก็ว่าได้ โดยเฉพาะเพลงหยุดที่พริกป่นผิวปาก โอยยยยย จะบ้า นี่เราแพ้ผู้ชายประเภทนี้ใช่มั้ย ไม่อยากให้จบเลย อยากกลับไปเล่นอีกครั้งมันมีความสุขมากนะ คิดถึงทุกคนจริงๆ
เพลงเด็ดของพริกป่นคือลมเปลี่ยนทิศ ส่วนป่นบอกว่าเราร้องเพลงวอนเพราะ :) ที่สำคัญเราได้เงินมาเกือบสองร้อยแนะ ฮ่าๆ ขอบคุณเพื่อนทุกๆคนที่ช่วยเหลือและมาดูกันนะ
แต่สิ่งที่ยังอยู่ในใจเราตลอดเลยก็คือเรื่องอนาคต เรื่องงาน เรื่องเงิน ที่ที่บ้านกดดันเราอย่างมาก เราเครียด ตอนนี้กลายเป็นคนซึมเศร้าไปแล้ว คิดตลอดเลยว่าถ้าเราไม่อยู่บนโลกใบนี้จะเป็นอย่างไร ไม่สามารถปรึกษาปัญหาใดๆกับที่บ้านได้เลย มันเป็นเรื่องเศร้านะ ยิ่งไปเห็นครอบครัวคนอื่นที่เค้ามีความสุขยิ่งทำให้เราเสียใจ
เพลงนี้เราได้ยินเธอเล่น ชื่อเพลง Dust in the wind ชอบมากๆ
