เมื่อวาเลนไทน์ที่ผ่านมาได้มีโอกาศไปร้าน brown sugar กับนันคู่หูขาประจำ ตอนแรกเราจะไป saxophone กัน แต่เพื่อความสะดวกของนันเราเลยเลือกที่จะไปร้านนี้ กว่าจะไปถึงร้านก็เวลาประมาณสี่ทุ่มครึ่ง คนค่อนข้างที่จะเยอะตอนนั้นวงนั่งเล่น เล่นพอดี เรามองหาที่นั่งกันแต่โต๊ะเต็มหมดแล้ว พนักงานเลยให้เราไปนั่งที่บาร์ซึ่งเหลือสองที่พอดี นั่งๆฟังเพลงไปเรื่อยก็มีชาวต่างชาติมาถามว่าเมื่อไหร่ถึงจะมีวง jazz เล่น หลังจากประโยคนั้น เราสามคนก็คุยกันจนร้านปิด ชาวต่างขาติคนนั้นชื่อไมค์หนีหนาวมาจากนิวยอร์ค เป็นวิศวกรคอมพิวเตอร์ที่รักการเต้น อายุ 31 ปี เขามาเมืองไทยหลายครั้งแล้วและมักจะมาหาร้านนั่งฟังเพลง jazz อยู่เป็นประจำ ไมค์ค่อนข้างจะประทับใจในความรู้เรื่องดนตรีของฉัน และแน่นอนเรานัดเจอกันในวันอาทิตย์ที่ร้าน saxophone มันไม่เชิงนัดกันแต่มันคือความใจอ่อนที่ไม่อยากให้เขาต้องนั่งเหงาคนเดียว ยอมรับเลยว่าตอนนั้นเกร็งมากเพราะภาษาอังกฤษก็ไม่ค่อยเก่ง การที่จะต้องนั่งคุยนานๆมันไม่ง่ายเลย ไมค์เป็นคนที่น่ารักมาก เขาไม่เหมือนฝรั่งขี้นกคนอื่นที่เคยสัมผัส เขาเข้าใจในวัฒนธรรมไทย แคร์ในความรู้สึกของเรา จะว่าไปเขาก็อบอุ่นมากๆ เราแลกเปลี่ยนเรื่องราวมากมายโดยเฉพาะเรื่องความรัก ฮ่าๆๆๆ ฟังดูแล้วตลกดี แต่ทุกครั้งที่เพลงเศร้าที่เกี่ยวกับฉันขึ้น เขาจะมานั่งไกลๆเสมอ ฉันชอบสัมผัสของไมค์มากๆ ฮ่าๆๆๆ แอบดูโรคจิตว่ะ เราอยู่กันจนถึงตีสามกับเพื่อนๆของฉัน ก่อนที่ฉันจะขึ้นแท็กซี่เราบอกลากับ ไมค์บอกฉันว่า hug ฉันได้แต่กอดผ่านๆและเดินขึ้นรถไป ตอนหลังไมค์ส่งข้อความมาบอกว่า ขอบคุณอีกครั้ง ขอโทษสำหรับการขอกอดมันดูคุณไม่ค่อยสบายใจ ฉันแค่ต้องการจะบอกลาคุณเท่านั้นเอง แม้จะจบไม่สวยแต่ขอบคุณไมค์มากๆกับความทรงจำดีๆ หวังว่าเราจะได้พบกันใหม่นะ!!!!
