ช่วงหลายวันที่ผ่านมาป่วยแต่การป่วยครั้งนี้ค่อนข้างที่จะกระทบจิตใจเล็กน้อยเพราะกลัวต้องนอนทรมานอยู่ห้องคนเดียวเลยแบกสังขารไปทำงาน รู้สึกว่าต้องมีใครอยู่ด้วยต้องมีคนดูแลแต่พอกลับมาอาการมันก็ไม่ดีขึ้นเลยตัดสินใจว่าจะลางานแล้วกลับบ้าน ตอนนั้นคิดแต่ว่าอยากกลับไปนอนอยากอยู่ใกล้ครอบครัวเพราะมันรู้สึกอุ่นใจ สภาพจิตใจตอนนั้นรวมถึงตอนนี้ยังแย่อยู่อาจจะเข้าขั้นเป็นโรคซึมเศร้าได้ มันคิดไปต่างๆนานาว่าถ้าเราไม่เหลือใครแล้วจะอยู่ได้มั้ยจะดูแลตัวเองได้หรือเปล่าเพราะแค่ตอนนี้ก็รู้สึกโดดเดี่ยวมากพอแล้ว มันมีประโยคที่ป้าพูดขึ้นมาว่า "ต้องหัดดูแลตัวเองให้ได้เพราะอีกหน่อยก็จะไม่มีใครดูแล" มันเศร้ามากที่ได้ยินประโยคนี้ รู้สึกเสียใจที่ทำตัวไม่ดีกับคนที่บ้านตอนนี้อยากดูแลคนที่บ้านได้อยากหาเงินได้เยอะๆ เลยกลายเป็นคนคิดมาก แต่วันนี้ก็มีเรื่องดีๆที่ได้เจอมะเฟืองซึ่งเป็นเพื่อนมหาลัยไม่คิดเลยว่าเธอจะแต่งงานแล้ว ดูเธอมีความสุขก่อนจากกันมะเฟืองก็เข้ามากอดมันดีใจมากๆที่ได้เจอกัน
ตอนนี้สภาพจิตใจยังไม่ค่อยโอเค กลับรู้สึกไม่อยากไปทำงานไม่อยากทำอีกแล้ว อยากจะทำอย่างอื่นมันพึ่งจะสี่เดือนเองนะทั้งๆเมื่อเดือนที่แล้วยังรู้สึกสนุกกับงานอยู่เลยไม่เข้าใจตัวเองว่าเกิดอะไรขึ้น ตอนนี้อยากทำอะไรก็ได้ให้คนที่บ้านมีความสุข ให้เท่าที่เราให้ได้เพราะไม่รู้ว่าพวกเขาจะอยู่เคียงข้างเราไปอีกนานแค่ไหน.......
ชั้นว่าชั้นจะต้องไปหาจิตแพทย์
No comments:
Post a Comment