โอเค ตอนนี้เข้าใจแล้วล่ะ ผ่านไปหนึ่งสัปดาห์กับชีวิตมนุษย์เงินเดือนที่ต้องตื่นตั้งแต่ตีห้า อาบน้ำแต่งตัว เดินทางสี่ทอดเพื่อไปตอกบัตรให้ทันเจ็ดโมงเช้า ถึงตอนนี้ก็ยังปรับตัวไม่ได้ นั่งทำงานไปก็ง่วงตลอดดดดด แถมพี่ที่นั่งข้างๆก็เป็นวัณโรคอีก ขอบคุณจ้าาาาาาา จะตายก่อนมั้ยเนี้ย
เมื่อวานเป็นวันที่มีครบทุกรสชาติทั้งสนุก เสียใจ มีความสุข เหนื่อย คละเคล้ากันไปจนปรับความรู้สึกไปทัน จนในบางทีต้องถอยออกมาเพื่อรวบรวมสติแล้วค่อยเดินไปหามัน เหนื่อยนะที่ต้องทำอะไรที่มันกลับมาทำร้ายตัวเอง ทั้งๆที่รู้ว่าเราจะต้องเจอกับอะไร แม้ว่าปากก็บอกว่าพร้อมแล้ว เอาเข้าจริงๆ มันแทบล้มทั้งยืน จนวันนี้ก็ได้บทสรุปว่าพอสักทีเถอะ เวลามันก็ได้พิสูจน์อะไรหลายๆอย่างแล้ว บอกตัวเองว่าตลอดว่ามันจะดีขึ้นแต่สุดท้ายมันก็แย่ลงเรื่อยๆ การรอคอยมันทรมานนะ รอว่ามันจะต้องดีขี้นแน่ๆ
หลังจากที่เจอเรื่องแย่ๆก็มีเพื่อนนี่ล่ะที่อยู่ข้างเราเสมอ เพื่อนจะค่อยเตือนในสิ่งที่เรามองไม่เห็น พอได้เจอเพื่อนอะไรมันก็มาเติมเต็ม ทำให้เรารู้สึกดีขึ้นมากๆ ขอบคุณจริงๆ ขอบคุณ ซัน เบญ ที่อยู่เป็นเพื่อน ที่ทำอะไรบ้าๆกันกลางห้าง ทำให้หัวเราะได้หลังจากที่มีน้ำตา :)
No comments:
Post a Comment